Усходні паход Аляксандра Македонскага. Дзяржава Аляксандра

Прыход да ўлады Аляксандра, яго ваенна-палітычная падрыхтоўка да паходаў. Стратэгія і тактыка заваёў манархам Малой Азіі, Сірыі і Егіпта. Гісторыя захопу Вавілона. Змены ў палітыцы Аляксандра. Барацьба народаў Сярэдняй Азіі супраць македонскай заваёвы.
Краткое сожержание материала:

Размещено на

Курсавая праца на тэму:

Усходні паход Аляксандра Македонскага. Дзяржава Аляксандра

Змест

1. УСТУП

2. АСНОЎНАЯ ЧАСТКА

2.1 Ваенна-палітычная падрыхтоўка да паходу

2.2 Заваёва Малой Азіі, Сірыі і Егіпта

2.3 Гавгамелах. Захоп Вавілона і Суз. Спаленьне Персеполя

2.4 Змены ў палітыцы Аляксандра і супярэчнасці ў яго войска

2.5 Барацьба народаў Сярэдняй Азіі супраць македонскай заваёвы

2.6 Індыйскі паход і вяртанне ў Вавілон

ЗАКЛЮЧЭННЕ

СПІС ЛІТАРАТУРЫ

1. УСТУП

Аляксандр Македонскай уяўляецца чалавекам, які з найбольшай паўнатой ўвасобіў у сабе грэцкі ідэал "добрага і цудоўнага" - мужнага воіна, авалодалі вяршынямі чалавечай думкі. Непераможны палкаводзец, мудры дзяржаўны дзеяч, які марыў аб зліцці ўсіх народаў у адзіную сям'ю, Аляксандр выступае ў ролі свайго роду культурнага героя.

Іншая справа, што магчымасці Аляксандра выяўляліся ў выродлівых формах заваявальныя паходы, што, сцвярджаючы сваю ўладу, ён бязлітасна распраўляўся з усімі магчымымі супернікамі, рэальнымі або ўяўнымі, а усталяванае ім "роўнасць" і "братэрства" народаў было ў рэчаіснасці роўнасцю прыгнечаных і зборшчыкі падданых , высока над якімі узьнёсься вярхоўны ўладар - зямны бог і сын бога. Гэтая бок дзейнасці Аляксандра таксама не магла выслізнуць ад увагі сучаснікаў і нашчадкаў.

Аляксандр Македонскай прыцягвае да сябе ўвагу ўжо многіх пакаленняў гісторыкаў старажытнасці. У кнігах і артыкулах пра яго можна знайсці і цвёрда ўстояныя канцэпцыі, асвечаныя імёнамі буйных антиковедов. Шмат было і спрэчак па агульных і прыватным праблемах, і далёка не заўсёды з-за беднасці і няяснасьці крыніц ўдавалася прыйсці да надзейным, цвёрда абгрунтаваным высноў. Па-рознаму ставяцца даследчыкі і да самога Аляксандру: большасці ўласцівыя захоплена-апалагетычныя меркаванні, але не рэдкасць і адмоўнае стаўленне. На ацэнку асобы і дзеянняў Аляксандра аказваюць свой уплыў і далёкія ад навукі нацыяналістычныя меркаванні, і спробы супрацьпаставіць матэрыялістычным разумення гістарычнага працэсу погляды Г. вырабляць і яго паслядоўнікаў на ролю "герояў" ў жыцці чалавецтва, а ў шэрагу выпадкаў і манархічныя погляды гісторыкаў.

2. АСНОЎНАЯ ЧАСТКА

2.1 Ваенна-палітычная падрыхтоўка да паходу

Усходні паход Аляксандра быў абумоўлены тымі працэсамі, якія адбываліся як на Балканскім паўвостраве, у Грэцыі і Македоніі, так і ў Персідскім дзяржаве.Дзяржава Ахеменідаў ў IV ст. да н.э. хілілася да заняпаду. Засмучэнне дзяржаўнай сістэмы выразна выявілася ў 60-я гады IV ст. да н.э., калі Ахеменідаў страцілі значныя тэрыторыі. Ад іх адпалі амаль усе заходнія сатрапы ("вялікае паўстанне сатрапаў"), шэраг гарадоў Фінікіі, іх пакінуў егіпецкі фараон Фінікіі, іх пакінуў егіпецкі фараон тах, і інш 20-гадовае праўленне цара Артаксэркса III Оха (358-377 гг. Да н . э.) было запоўнена барацьбой з непакорлівымі сатрапам, плямёнамі і гарадамі. Энергічнаму цару атрымалася здушыць паўстання ў Малой Азіі і Сірыі, вярнуць Егіпет і Кіпр. Незадоўга да паходу Аляксандра, у 336 г. да н.э., на персідскай троне ў выніку палацавых інтрыг апынуўся прадстаўнік бакавой лініі Ахемэнідаў, які прыняў троннае імя Дарый III. Некалькі гадоў яго праўлення - час гібелі дзяржавы Ахеменідаў.

У Грэцыі сацыяльна-палітычны крызіс, якім адзначаны IV ст. да н.э., заахвоціў тэарэтыкаў і палітыкаў да пошукаў выхаду з яго. Усё большую папулярнасць атрымлівае ідэя паходу на Усход. Асабліва актыўным прапагандыстам яе выступае вядомы аратар і публіцыст Исократ, які, бачачы галоўнае бедства Элады ў міжусобных войнах полісаў і сталых рознагалоссі паміж грамадзянамі, знаходзіць выйсце з якое стварылася становішча ў аб'яднанні ўсіх грэкаў у агульным паходзе супраць Персіі. Першапачаткова Исократ марыў, каб паход ўзначалілі яго родныя Афіны, але з часам быў вымушаны звярнуць свой позірк на македонскай цара Філіпа як адзіна рэальную сілу.

Аб'яднаўшы Грэцыю ў рамках карынфскага саюза, Філіп прыступіў да падрыхтоўкі да паходу. Аднак у разгар ваенных падрыхтовак ў 336 г да н.э. Філіп быў забіты на вясельным балі сваёй дачкі.

Македонскай трон успадкаваў сын Піліпа 20-гадовы Аляксандр. У характары Аляксандра своеасабліва спалучаліся рысы, якімі шмат у чым ён быў абавязаны свайму выхаванню. Ён засвоіў погляды і маральныя нормы таго асяроддзя, у якой рос, г.зн. македонскай шляхты быў жорсткі і славалюбівы. Але македонскай двор не цураецца грэцкай культуры, а на працягу трох гадоў выхаваннем Аляксандра займаўся вялікі Арыстоцель, які вучыў яго філасофіі, медыцыне і іншым навуках і прышчапіў любоў да грэцкай літаратуры. Асабліва захапляла Аляксандра "Іліяда", якая, як ён лічыць, "ўзбуджае да воінскай доблесці", і яе герой Ахіл стаў яго кумірам. Рукапіс "Іліяды" суправаджала Аляксандра ў яго паходах, і разам з кінжалам ён трымаў яе пад падушкай. Філіп рана стаў прылучаць здольнага сына да дзяржаўных справах: адправіўшыся ў паход супраць Візантыі, ён пакінуў 16-гадовага Аляксандра кіраваць дзяржавай, а ў бітве пры Херонее юнак камандаваў конніцай. Аляксандр быў разумны і энергічны, з ранніх гадоў імкнуўся да гонару, быў адважны да неразважлівасці і разам з тым мае халодную кроў і расчетлив.

Прыняўшы царскую ўладу, Аляксандр жорстка расправіўся з забойцамі бацькі і магчымымі прэтэндэнтамі на пасад. Яго становішча аказалася вельмі складаным: з поўначы пагражалі фракійскае-иллирийские плямёны, якія "не жадалі знаходзіцца ў рабстве", але Найбольшыя небяспеку ўяўлялі грэкі. Даведаўшыся пра смерць Філіпа "многія эліны паўсталі, жадаючы новых парадкаў". У такой складанай абстаноўцы, калі "страшная нянавісць і небяспека атачалі" Аляксандра з усіх бакоў, ён праявіў якасці, якія і ў далейшым будуць характэрныя для яго: рашучасць і настойлівасць у спалучэнні з гнуткасцю і ўменнем у адпаведнасці з становішчам. Аляксандр імкліва уварваўся ў Сярэднюю Грэцыю і стаў лагерам непадалёк ад Фіваў. Энергічныя дзеянні цара выклікалі страх і замяшанне сярод грэкаў. Па загадзе Аляксандра ў Карынфе зноў сабраліся паўнамоцныя прадстаўнікі полісаў, якія вырашылі пытанне аб сумесным з Македоніяй паходзе грэкаў на Усход і ўручылі македонскаму цару вярхоўнае камандаванне ў ім.

Далей Аляксандр жорстка расправіўся з фракійцаў і ілірыйцы. Аднак пачатак паходу на Усход, прыйшлося адкласці, бо грэкі не хацелі змірыцца, і памылковасць чутак аб гібелі Аляксандра аказалася дастаткова, каб у Эладзе зноў адрадзілася надзея на волю. Найбольш рашуча дзейнічалі фиванцы, аблажылі які знаходзіўся на акропалі македонскай гарнізон. Аляксандр, разумеючы ўсю сур'ёзнасць таго, што адбываецца, імкліва рушыў у Грэцыю і захапіў аказалі ўпартае супраціўленне Фівы. Горад быў разбураны да падставы, а ўсе яго грамадзяне прададзеныя ў рабства. І тут Аляксандр праявіў сябе як гнуткі палітык - бо рашэнне аб расправе з Фівамі было вынесена Саюзным саветам, яго аўтарытэтам Аляксандр прыкрываў свае дзеянні. Так македонскай цар не толькі пакараў непакорлівых, але і ліквідаваў астатніх грэкаў, клапоцячыся аб трывалым тыле.

Такім чынам, прыкладна на працягу года малады цар знішчыў ўнутраную апазіцыю, уціхамірыў паўночныя плямёны і прывёў да пакоры грэкаў. Нішто больш не перашкаджала пачатку жаданага паходу, і ўвесну 334 г да н.э. Аляксандр пераправіўся праз Геллесионт (Дарданелы) і першым ступіў на азіяцкую зямлю.

аляксандр палітыка вавілон заваяванне

2.2 Заваёва Малой Азіі, Сірыі і Егіпта

Аб колькасці арміі Аляксандра можна судзіць толькі прыблізна з прычыны супярэчлівасці сведчанняў крыніц. Звычайна лічаць, што яго войска налічвала каля 35 тыс. чалавек. 30 тыс. пяхоты і 5 тыс. конніцы. Грэцкія кантыненты, падалі полісы згодна з рашэннем карынфскага саюза, складалі прыкладна 7 тыс., найміты - каля 5 тыс. Лікавае армія Аляксандра нашмат саступала Персідскага войску, але была пышна падрыхтаваная, навучаная, дысцыплінаваная і ўзброена.Як і яго бацька, Аляксандр надаваў вялікую ўвагу яе падрыхтоўцы, пад яго камандай было нямала вопытных воінаў, загартаваных ў паходах Піліпа.Перавага македонскай арміі абумаўляўся таксама камбінаваным выкарыстаннем розных відаў войскі. Аснову баявога пабудовы складала македонская фаланга, вялікую ролю ў паходзе згуляла конніца, перш за ўсё цяжкая конніца (гетайры), якая фармавалася з македонскай шляхты; лёгкая кавалерыя складалася з фессалийцев і ілірыйцаў.

Акрамя ўласна воінаў армія ўключала вялікую колькасць усякага роду абслуговага персаналу.

Персідская армія саступала па сваіх баявых якасцях грэка-македонскай сілах.Прычыну паслаблення некалі непераможнага персідскага войскі варта бачыць перш за ўсё ў спусташэнні свабодных супольнікаў - персаў і мідзян, раней складалі аснову гэтай арміі. Ва ўсе большай меры персідскім царам даводзілася звяртацца да дапамогі грэцкіх наймітаў, якія прадстаўлялі да пачатку ўсходняга паходу Аляксандра ці ледзь не самую баяздольную частка арміі. Разам з тым не варта прымяншаць сілы і магчымасці Персідскага дзяржавы. У распараджэнні Дарыя знаходзілася велізарная армія, колькасна нашмат пераўзыходзіць свайго праціўніка. Македонскай флот налічваў 160 судоў (у асноўным грэцкіх полісаў), тады як у персаў было 400 судоў, галоўным чынам фінікійскі і кіпрскіх, больш магутных і валодалі лепшай манеўранасцю. Акрамя таго, пры ўсёй сваёй слабасці Персідская дзяржава мела вялізнымі матэрыяльнымі рэсурсамі, тады як сродкі Аляксандра ў пачатку паходу, да захопу царскіх скарбаў, былі вельмі нязначнымі.

Пытанне аб тым, якія менавіта мэты пераследваў Аляксандр, пачынаючы...