Каханне ў беларускай літаратуры

Каханне! Здавалася б, звычайнае слова! З пункту гледжання філолага, гэта назоўнік з абстрактным значэннем, які ў слоўніках беларускай мовы тлумачыцца як “вялікае сардэчнае пачуццё да пэўнай асобы другога полу”. А колькі ў гэтым слове канатацый, сугуччаў, эмацыйна-экспрэсіўных адценняў! Няма, напэўна, іншага слова, з якім у кожнага з нас не ўзнікалі бы свае асацыяцыі. Каханне называюць здольнасцю ахвяраваць сабою дзеля кахання, каханага; уменнем аддаваць і не браць; жаданнем зрабіць любага чалавека шчаслівым; крыніцай усяго найлепшага і ўзвышанага; энергіяй жыцця; узнагародай, атрыманай без заслуг; хваробай сэрца; прывідам; трывалай звычкай; вогненнай ракой; кветкай жыцця; асновай і мадэллю сусвету...

Каханне Гэта самае светлае пачуццё, што існуе на свеце. Яно дапамагае людзям жыць, дае ім моцы ў пераадоленні жыццёвых нягод і цяжкасцей, упрыгожвае наша жыццё, робіць яго непаўторным, разнакаляровым, яркім, цікавым, багатым і г.д. Пералік “якасцей” кахання можна і магчыма рабіць бясконца, бо яно, сапраўды, з’яўляецца адным са значных і каштоўных чалавечых пачуццяў.

Каханне апісвалі, апявалі, апавядалі аб ім у сваіх творах многія мастакі слова, імкнучыся праз літаратурнае слова данесці да чытача ўсю значнасць і прыгажосць у нашым жыцці кахання, як неад’емнай часткі сэрца і душы кожнага чалавека.

Сапраўды, тэма кахання займае значнае месца ў літаратуры на розных этапах яе развіцця. Але патрэбна адзначыць, што тэма кахання па-рознаму “трактуецца” мастакамі слова ў беларускай літаратуры розных стагоддзяў, па-рознаму бачаць гэта пачуццё пісьменнікі, паэты і драматургі, па-рознаму ўспрымаюць гэта пачуццё.