Развіццё рэлігійных традыцый ад язычніцтва да хрысціянства

Язычніцтва (паганства) ? умоўны тэрмін, які абазначае старадаўнія вераванні і культы, што існавалі да ўзнікнення трох сусветных рэлігій (будызму, хрысціянства, ісламу).

Як вядома, у дахрысціянскую эпоху ва ўсходніх і прыбалтыйскіх славян шырока распаўсюджаныя культавыя збудаванні былі грамадскімі цэнтрамі плямённых і родавых аб’яднанняў, месцамі малення і ахвярапрынашэнняў (дарэчы на Беларусі чалавечыя ахвяры не прыжыліся). Тут збіраліся супляменнікі або жыхары аднаго населенага пункта для таго, каб прыняць асабліва важныя рашэнні. Святадзействам верхаводзілі жрацы, прычым часта імі станавіліся правадыры, князі або іхнія блізкія родзічы. Такія рытуальныя мясціны, калі верыць раннеславянскай хрысціянскай літаратуры, называліся трэбішчамі (трэба-ахвяра), капішчамі (капъ-славянская найменне статуі бога), кумірніцамі, храмамі ідальскімі.

Капішча размяшчалі або на самым відным месцы, часта каля населеных пунктаў, або наводшыбе, у ціхім, утульным цяжкадаступным куточку сярод лясоў і балот. Звычайна ж капішчы будаваліся на вяршынях гор ці пагоркаў, на высокіх мысах і стромкіх берагах, дзюнах, астравах. Побач, як правіла, быў святы гай, рака, возера, крыніца ці студня.

У большасці выпадкаў у цэнтры збудавання рабілі круглую пляцоўку, абнесеную сістэмаў валоў, равоў, агароджаў. У цэнтры размяшчаўся адзін або некалькі стодаў (ідалаў), вырабленых з дрэва або камення. У нас ці у балтаў стодам мог служыць ледавіковы валун. Калі статуй было некалькі, адна з іх вызначалася як галоўная. У равах разводзілі агонь. У рытуальны комплекс уваходзілі забудовы, якія выконвалі ролю храмаў, месцаў збору людзей, жытла для святароў. Часта капішча было побач з месцам пахавання памерлых супляменнікаў.