Беларускі жывапіс

Жывапіс з’яўляецца адным з самых распаўсюджаных відаў выяўленчага мастацтва, пры дапамозе тэхнічных сродкаў якога мы бачым акаляючы нас свет. Выконваючы свае творы на плоскасті, мастакі перадаюць абьёмную форму прадмета, паветраную і лінейную перспектыву, ідэю твора.

Разуменне законаў жывапісу дае людзям мажлівасць найглыбей уявіць своеасаблівасці пабудовы прадметаў, а так сама суадносін зместу і формы, развівае здольнасць аналізаваць рэчы. На аснове наглядных уяўленняў глядач фіксуе суадносіны прасторы, параўноўвае колеравыя суадносіны у прыродзе. Выяўленчая жывапісная адукаванасць служыць свайго роду сродкам грамадскага выхавання.

Жывапіс на выкарыстанам матэрыяле, фарбах, формах падзяляецца на станковы, манументальна-дэкаратыўны, мініацюрны і дэкаратыўна-афарміцельскі. І кожны з іх мае свае спецыфічныя асаблівасці, але іх аб’ядноўваюць агульныя падыходы у вырашэнні тых ці іншых мастацкіх задач. Няхай гэта будзе жанравы жывапіс, партрэт, пейзаж, нацюрморт.

Жанравы жывапіс з’яўляецца найбольш працаёмкім для мастака, ён патрабуе ад яго дасканалага ведання законаў кампазіціі, тэхнікі выканання і законаў навакольнага жыцця, умення прымяньяць складаныя колеравыя вырашэнні.

Развіццё беларускага жанравага жывапісу цесна звязана з мастацтвам такіх старажытных княстваў, як Полацкае, Турава-Пінскае, Віцебскае, Мінскае і інш. У той час пры дварах феадалаў, манастырах пісаліся іконы, афармляліся пакоі, ствараліяс прадметы упрыгожання. З’яўлення жывапісу на драўляных дошках (іканапіс) паклала пачатак разыіцця жанравай карціны, што стала асабліва прыкметна ў XIV – XVI стст. Асноўнае месца тут адводілася абразам, у якіх адлюстроўваліся міфалагічныя сюжэты з Бібліі. Да нашага часу мала, што засталося, у асноўным абразы партрэты.